Afstand
I.v.m. de coronacrisis moeten we allemaal afstand houden. Ik hoor veel mensen zeggen, dat ze dat erg naar en deprimerend vinden. Ik begrijp dat, maar ik zie ook de prettige kant van afstand houden. Als tiener bedacht ik mij al, dat ik van iedereen kan houden, als er maar de juiste afstand is. Er zijn mensen die heel dicht bij mogen komen en er zijn mensen die ik liever op afstand houd. Ik neem aan, dat ik daar niet de enige in ben.
Op dit moment ben ik, naast het afstand houden vanwege covid-19, mij aan het voorbereiden op mijn pensioen. Hoewel ik altijd heb gepredikt dat je op tijd met pensioen moet gaan, d.w.z. voordat ziekte, aftakeling of erger het
leven moeilijker maakt, dacht ik op tijd te zijn met 62 jaar. Helaas, eind februari kreeg ik behoorlijk pijn in mijn been. Artrose in de heup luidde het oordeel van de huisarts. Ik heb nog even doorgewerkt, maar vanaf half maart was
dat niet meer te doen. Ook hier in Ierland is het coronacrisis in de gezondheidzorg, dus mijn behandeling kan wachten. Realistisch gezien, denk ik niet dat ik nog voor mijn pensioendatum, 1 juli, terug aan het werk ben. Daar
heb ik een tijdje over zitten kniezen, maar ik heb mij er bij neer gelegd. Ik ben vast begonnen mijn werkkamer uit te ruimen. Veel werkgerelateerde boeken, folders, papieren, enz., ben ik vast aan het uitzoeken. Tussendoor probeer ik
op de betere dagen ook nog wat opruimwerk in de tuin gedaan te krijgen.
Het uitzoeken en weggooien van overbodig papierwerk, braamstruiken, kreupelhout en ander onkruid ruimt nu ook mijn hoofd op. Ik begin weer zin te krijgen in mijn pensioen. Lekker buiten zijn als het weer goed is, en lekker de tijd om te schrijven als het weer minder mooi is.
Ik houd nu dus niet alleen meer de nodige sociale fysieke afstand, maar ik ben ook mentaal afstand aan het nemen van mijn werk, en ... bereid ik mij voor op full time auteurschap.