Voor de vrede
Het voorjaar wint onvermijdelijk terrein. Veel groente, kruiden en bloemen zijn ingezaaid in de volle grond of in mijn zelfgemaakte koude kas. De fruitbomen en groene struiken zijn gesnoeid, de sneeuwklokjes gescheurd en verspreid, eenjarige kruiden gezaaid. Het visseizoen op de rivier is begonnen, over enkele weken zijn de forellenmeren weer open, en het zeewater begint ook weer wat op te warmen. Wormen zijn gespit en onderlijnen geknoopt. Kortom, ik ben klaar voor het buitenseizoen.
Ik had een nieuw boek af willen hebben rond deze tijd, maar ik ben nog niet eens halverwege. Ik heb nu besloten om mijzelf niet onder druk te zetten, en alleen verder te schrijven als het uitkomt en als mijn hoofd er naar staat. Ik moet per slot van rekening niets, en het schrijven zelf moet mij voldoening geven. In mijn hoofd blijf ik toch vanzelf doorschrijven tijdens het wandelen, tuinieren of vissen.
Voor deze zomer heb ik na enkele jaren ook weer zonnebloemen ingezaaid, om blijvend herinnerd te worden aan de noden van Oekraïne en zijn bewoners in en buiten hun
eigen land. Het is onvoorstelbaar dat een persoon, die kennelijk niet van de geschiedenis heeft geleerd, dat je de geschiedenis niet achteraf kan veranderen of terugdraaien; want dan ben je per definitie altijd te laat, en richt je schade aan.
Koester en verzorg de zonnebloemen, net zoals je vrede moet verzorgen en koesteren; laat ze een symbool van hoop zijn in deze bizarre tijd.
