De geluiden van het leven
Ik ben erg druk met veel onderhoud en nieuwe projecten rond het huis en de tuin. Langzaam, maar zeker begin ik meer en meer resultaat te zien van het ploeteren. In de afgelopen weken heb ik tonnen grond verplaatst met de kruiwagen, de overgebleven takjes en zaagsel van de houthakkers weg geharkt, gras gemaaid, verhoogde groentebedden gemaakt, enorme hoeveelheden bramen verwijderd, hulststruiken gesnoeid, keien verzameld, enz. Maar ik ga ook iedere dag een uur, of wat langer, wandelen.
Vandaag viel mij iets op, dat ik heel lang niet meer gehoord had. Nadat ik de gebruikelijke heuvel had beklommen, liep ik linksaf richting de kerk, die parmantig midden tussen de velden zijn toren boven de bomenrijen uit steekt. Op
dit weggetje hoorde ik plots heel veel kinderen. De school, die naast de kerk ligt, is ook hier eindelijk weer open. Het gelach en gegil van de kinderen klonk voor mij zeker zo mooi als het gekwetter van de vogels, op zoek naar partners en nestplekken.
Ik heb mij het afgelopen jaar gelukkig geprezen, dat ik hier niet al te veel overlast ondervond van de hele coronacrisis. Ik ben zelfs geen coronakilo’s aangekomen, maar ik ben pensioenkilo’s afgevallen. Plots besefte ik hoezeer ik de geluiden heb gemist van spelende kinderen en het geroezemoes en de muziek in de pub. Naast de geluiden van de natuur, gingen de storende geluiden van verkeer en supermarkt gewoon door, maar de geluiden van het leven waren verstild.
Ik weet, dat we nog even moeten doorbijten, maar ik kijk uit naar de zomer en de geluiden van het leven.
