De grootste vakantie

Het is lang geleden, dat ik de opwinding voelde omdat de grote vakantie begon. Het was altijd een periode, waarin er een bijna oneindige zee van tijd in het verschiet lag. Een tijd, waarin ik oneindig veel dagen doorbracht in het
zwembad, op het strand of struinend of fietsend door polders. Weg van de stad. Op zoek naar een eigen wereld, nieuwe wegen, nieuwe vriendschappen, nieuwe ondernemingen en vrijheid.

In de eerste jaren van de middelbare school begon dit gevoel te veranderen. Door vakantiebanen en door het steeds grotere bereik van bestemmingen, vervaagde het opwindende gevoel van grote vakantie. Sterker nog, ik ontdekte dat vakantie zelfs stress kan veroorzaken. Mijn vakanties werden meer en meer werkvakanties. Ik werkte als jongeling als recreatieleider op campings en genoot van het buitenleven en de feesten.

Op een gegeven moment wordt werk de nieuwe werkelijkheid. Vakanties worden beperkt tot een paar weken, en vrijwel alle tijd wordt georganiseerd rond werk. De opwinding voor de grote vakantie is verworden tot een langzaam steeds vager wordende herinnering. Ik heb nu 35 jaar, en toch echt meestal wel met veel plezier, in de jeugdzorg gewerkt. Ik heb veel geleerd dat mij van pas komt.

Nu voel ik echter weer die opwinding voor de grote vakantie. Het wordt zelfs de grootste vakantie ooit. Ik  word
weer baas van mijn eigen tijd, ik kijk weer uit naar dagen aan zee en struinen langs de rivier, op zoek naar zalm, otters, ijsvogeltjes, enz. En als het slecht weer is, kan ik mijn creativiteit kwijt in het schrijven en in de verhalen.

Mijn grootste vakantie gaat beginnen!